پنجاه و سه

ویلیام جیمز مردی را توصیف می‌کند که این تجربه را با گاز خنده‌آور دریافت می‌کرد؛ هرگاه تحت اثر گاز خنده‌آور بود راز عالم را می‌دانست، اما وقتی از آن حالت خارج می‌شد، آن را فراموش می‌کرد. درنهایت، با تلاش فراوان، آن راز را پیش از اینکه بینشش از بین برود یادداشت کرد. هنگامی که به‌طور کامل به حالت عادی بازگشت، با شتاب سراغ چیزی که نوشته بود رفت. این بود:

«بوی نفت همه‌جا را گرفته است.»

آنچه بینش ناگهانی به‌نظر می‌رسد ممکن است گمراه‌کننده باشد، و باید هنگامی که مستی الهی برطرف می‌شود عاقلانه بررسی گردد.

برتراند راسل